ilk ayrilik . ayfer turan

Iki kardes taslikta oynuyorlardi. Mehmet annesinin parmak kalinligindaki kusagini gem yapip kardesinin agzina vermisti. Ince bir degnegin ucuna uzunca ensiz bir bez baglamis kamçi olarak kullaniyordu.||Hatice abisinin her komutuna uyarak iyi bir at olmaya çalisiyor; kosuyor, kisniyor terleyip yoruluyordu. Bu arada bebegini düsünüyor, bir an önce ona kavusmayi istiyordu.Bu oyun neredeyse bir saattir sürüyor Mehmet'se birakmaya hiç niyetli gözükmüyordu.||Küçük kiz durup minik elleriyle terli alnini sildi.Yanaklari kizarinca laciverde çalan mavi gözleri, kokulu kir menekselerinin rengini almisti. Itirazli bir sesle:||- Abi, ben daha kosmayacagim, yoruldum.||- Ama daha baga varmadik ki.||- Ne zaman varacagiz?||- Az daha var.||Sonra Mehmet kamçisini kardesinin etegine hafifçe vurdu.||- Deh atim deeh!||Hatice, annesinin arkadan bagladigi yumusacik, dalgali ipek saçlarini savura savura dört nala kosmaya baslamisti.Annelerinin seslemesiyle oyunu birakip içeri||girdiler.Hayriye Hanim süt doldurdugu bardaklari tepsiye koymus onlari bekliyordu. Hatice kosup annesine sarildi.Kadin kizini kucagina aldi. Üçü tepsinin etrafina oturdular.Annesi Mehmet'in basini oksayip öptü.||- Aferin benim ogluma kardesiyle ne de güzel oynarmis.||Bu ifade onu gururlandirmisti; büyük adam edasiyla:||- Sütümüzü içelim de yine oynariz.||- Hayir ben bebegimle oynayacagim.||Mehmet'in cani sikilmisti. Yine yalniz kalacakti.Kardesi çoktan bebegini biraktigi.||yere gitmisti.||- Anne bebegim nerede?||- Sedirin üzerine bak, oradadir.||Hatice hep sedirdeki köse minderinin üzerinde oynardi bebegiyle.Onunla konusur, mama yedirir, öper, oksar hatta bazen kimseye göstermeden aglar gözlerini gizlice silerdi.Annesi birkaç kere görmüs ama ses çikarmamisti.Çünkü o öteki çocuklara hiç benzemezdi.Her olaydan asiri derecede etkilenir;acima,korkma, tiksinme, üzülme, endiselenme, güvenme, baglanma inanma, sevme; kisacasi duygu dünyasi adina her ne varsa hepsini herkesten iki misli fazla yasardi.||- Hatice bebegini buldun mu?||- Bulamadim!||Kizinin sesindeki endiseyi fark etti.Bunun sonu iyi görünmüyordu. Onunla beraber||aramaya basladi.||O bebek geçen sene, panayirdaki kaderciden çikmisti sanslarina.Hayriye Hanim||biletini adama uzatmis, o da:||- Alin bu çikti size.||Demisti, yüzünden baska her yeri pembe bezden içine kepek doldurularak||yirmi bes santim boyunda bir bebek uzatmisti. Alçi ya da plastik hamurundan yapilan yüzün, burun ve yanak çikintilari verilmis; kas, göz, agiz bölümleri boyanip verniklenmisti Üzeri derin çatlaklarla doluydu. Hayriye Hanim itiraz etmisti.||- Bunun yüzü hep çatlak, yanindaki saglami neden vermiyorsun?||- Olur mu öyle? Senin numaran bebegin numarasiyla ayni. Ötekini veremem.||Adamin sesindeki sertlik, karsisindakini küçümseme tavirlari annesinin kucagindaki hassas Hatice'yi yasindan umulmayacak bir sekilde etkilemis;annesine siki siki sarilmisti.Hayriye Hanimsa bu konuda israr edemedi. Cesareti bu itirazi yapacak kadardi, uzatip iddialasacak kadar degil.||Üzülmüstü kadin. Acaba yavrusunun sansina bu hasarli bebek mi çikmisti? "Insallah aldatilmisimdir."diye düsündü.||O zamanlar en son, yatirilip kaldirildikça gözleri açilip kapanan ve aglayan bebekler çikmisti. Annesi Hatice'nin de öyle bir tane olsun isterdi, ama imkansizdi.||Kizi, karnina bastikça cik cik öten, fabrika dökümü lastikten; ya da el yapimi bezden bir bebekle oynayabilirdi ancak.||Hatice çarsi isi yegane oyuncagi olan bu bebege çok sevinmis, o sevindikçe annesi üzülmüstü. Oyuncaktan hoslanmayan biri daha vardi o da Mehmet.Kardesini paylasmak istemiyordu. Saatlerce, o cansiz seyle dünyayi unutan Hatice'yi, bebegi oraya buraya saklayarak oynamaya razi edebiliyordu ancak.||Kizcagiz aglamaya baslamisti bile.||- Bebegimi istiyorum, bebegimi istiyorum!||- Yok iste, kizim her yere baktik.||Içi sizliyordu yavrucagin.Nerede olabilirdi, yapayalniz ne yapardi?Korkardi,||üzülürdü. Yüregi aciyla burkuldu. Zaten ilk günden beri aciyarak sevmisti bebegini.||Çünkü yüzü yaraliydi, yazikti ona.||Annesi kizindan daha çok istiyordu bulmayi. Hatice geçenlerde uzun süre bulamadigi bebegi için katilana kadar aglamis, yorgun düsüp aç karnina uyuyakalmisti. Iç çeke çeke arada bir hiçkirarak sabaha kadar bu minderde yatmisti.||Annesi yavasça yaklasip, kaldirarak yatagina götürmeyi, her denemesinde küçük kiz:||- Anne bebegim nerede? O çok üzülür simdi. diye hiçkirmisti.||Ertesi gün bebegi misafir yorganlarinin arasinda bulmustu Hayriye Hanim.||Mehmet de kardesi için üzülmüs olacak ki annesine oraya bakmasini söylemisti.||- Sen mi sakladin yoksa oraya?||- Anne o da benimle oynasin.||- Ama kardesin ne kadar üzüldü gördün ya. Neden dün söylemedin?||Mehmet suçluydu,cevabi da yoktu.||- Sakin bir daha böyle bir sey yapma!||- Tamam.||O da daha alti yasindaydi,verdigi sözü tutabilir miydi acaba?Ona sormaliydi||bebegin yerini.||- Mehmet!||- Efendim anne! - Buraya gel yavrum.||Mehmet kosup geldi.Deste deste kirpiklerinin çevreledigi ela gözlerini||annesine dikti.Merakla neden sesledigini anlamaya çalisiyordu.||- Bebegin nerede oldugunu biliyor musun yavrum?||- Bilmiyorum.||- Sen de ara, çabucak bulalim onu,aksi halde kardesin çok üzülecek.||Annesi oglunu gözlüyordu.Oglan önce hiç kipirdamadi.Bir süre sonra odadan||çikti ve bebek elinde geri döndü.||- Buldum anne,Burasi yirtilmis ama.||Bebegin kolu yirtilmis içinden kepek dökülüyordu.Hatice kosup bebegini||almak istedi.Abisi birakmadi.Karsilikli çekmeye basladilar.||- Birak, o benim!||- Hatice bak o eskimis.||- Hayir eskimez, ver bana!||- Yirtilmis kolu, onu atalim.||Böyle derken bir yandan da öteki elinin sahadet parmagi ile deligi genisletip||kepegi döküyordu.||- Yapma abi, yapma!||Yalvaran sesi aci doluydu Hatice'nin.||- Anne bebegimi versin abim.||- Kardesini aglatma oglum ver.||Mehmet isyan dolu bir sesle:||- Al bebegini, eski kötü bir sey için neye agliyorsan sanki!..||Bebegine eski ve kötü denildikçe Hatice'nin içi parçalaniyordu.||- O kötü degil, ona yazik.Yüzü zaten yarali, kolu da böyle oldu.||Kizinin asiri hassasiyeti, eski yirtik bir bebek için böylesine bir üzüntü yasamasi||saglikli gözükmüyor,Hayriye Hanim'i endiselendiriyordu.||- Melegim onun cani yok ki,üzülmez, hiçbir yeri de acimaz. Oyuncaklar||eskiyince atilir.Yenileriyle oynanir.||Bebeginin yeni durumu, annesinin abisinin sözleri, hassas ruhunu çok||yaralamisti.Onu alip minderine uzandi.Alninin ortasindan yukari dogru çekilen kaslarinin uçlari asagi dogru düsmüs, iri gözleri yasla dolmustu.Çenesi titriyordu.||Sesini çikarmamaya çalisiyordu.||- Canim yavrum, sana yeni bebek alacagim sakin aglama.||Bu ifade zorla zaptettigi göz yaslarinin önünü açti. Küçücük vücudu hiçkiriklarla sarsiliyordu.||- Ben yeni bebek istemiyorum!||Annesi simdi üstelemenin hiçbir anlami olmayacagini biliyordu.Ama kararliydi ,||çocugunu bu bebekten kurtaracakti.||Üç gündür bebegin kepegi oraya buraya dökülüyor , iki kardes arasinda da anlasmazlik nedeni olmaya devam ediyordu.||- Hatice gel, okulculuk oynayalim.||- Hayir.||- Neden oynamiyorsun?Bak ne güzel boya kalemlerim var.||- Nereden aldin onlari?||- Nurten Teyze verdi.Ali Abi kullanmiyormus artik.Benim oldu. Resim||yapalim gel.||- Sen yap,ben bebegimi uyutacagim.||Uzattigi ayaklarinin üzerine koydugu bebegini salliyor,bir yandan da ninni||mirildaniyordu.Mehmet birden atilip bebegi aldi. Hatice çiglik atarak yerinden firladi,||bebegin kolunu yakaladi.Karsilikli çekmeye basladilar ve kol Hatice'nin elinde kaldi.||Küçük kiz donmustu adeta. Bir müddet elindekine bakti, sonra yere firlatti, feryat figan kendini yerlere atarak aglamaya basladi.Mehmet saskin ve üzgündü.Böyle kötü bir amaci yoktu.Sadece Hatice ile oynamak istiyordu.||- Biktim sizin kavganizdan, gene ne oldu? Derdiniz nedir?||Hayriye Hanim'in cevap beklemesine gerek yoktu, manzara her seyi||anlatiyordu.||Olayin üzerinden birkaç gün geçmisti.Nedendir bilinmez Hatice bebegini hiç eline||almadi,onunla oynamadi. Hayriye Hanim durumdan hem memnun hem huzursuzdu.||Iyiye mi alametti acaba bu durum,yoksa bir firtina mi geliyordu?Kizinin nasil bir duygu girdabi içinde oldugunu bilemiyordu.Ne olursa olsun bu bebek artik çöpe atilmaliydi,||bundan daha uygun bir zaman olamazdi.||Mehmet'le Hatice kapinin önünde otururken anneleri bebegi sokaktaki çöp bidonuna atti. Tam o sirada birkaç çocuk itis kakis kosarak gelip çöpü karistirmaya basladilar.||- Iste bir bebek !||- Nasil bir seymis ver bakalim.||Çocuk bebegi yere atip bir tekme vurdu. Hatice'nin gözleri fal tasi gibi açilmis,||olanlara bakiyordu. Ikinci tekmeyi diger çocuk atti.Bir o, bir öteki vura vura gittiler.Her||tekme sanki Hatice'nin kalbine geliyordu;ihmalinin, ilgisizliginin cezasini çeker gibiydi||küçücük basiyla.Yanaklarina süzülen iki iri damlayi abisine göstermeden sildi.

Bebek Arabasi